Zin of waanzin

 

Zoveel mensen om je heen, en toch voel ik me alleen,

ik zoek de juiste weg, maar weet niet precies waarheen.

Wat is het dat mij zo vasthoud in m'n huisje, zoals ik het noem, mijn kluisje,

veiligheid, geborgenheid, mijn eigen wereldje.

 

Zoveel mensen om me heen, ze doen me goed,

af en toe verlaat ik mijn kluisje, ik verzamel dan al mijn moed.

Naar mijn vrienden, voor serieuze klets en altijd aanwezige goede raad,

bij hen weet ik dat ik welkom ben, dat de deur open staat.

 

Te ver gekomen in dit leven om het op te geven, nemen zoals het is,

waarheen het me ook leid, ik neem het als gezonde scepsis.

Terug naar de basis, genieten van zelfs de kleinste dingen,

een bij op een bloem, genieten van de stilte of vogels die je toezingen.

 

Langzaam aan begint het me duidelijk te worden, de onzin van ons bestaan,

steeds meer, steeds sneller, status, macht, is niet zoals het moet gaan.

In dit bestaan vind ik mijn eigen weg, mijn eigen zin,

tussen het gewone leven door, niet meedoen aan al die waanzin.

 

Ik vind het goed, het is prima zo, ook al is er leegte,

veel wordt opgevuld door vriendschap en warmte.

Verder gaan, met hoop in je hart, op zoek naar de juiste weg,

af en toe spieken op de kaart van het leven, maar op deze kaart geen antwoord, geen uitleg.