Het sluisje

 

Stromend water, samen gedrukt om door het sluisje te gaan, de Dommel stroomt hier sneller,

hier vind ik mijn rust, daar waar wandelaars en fietsers hun ontspanning vinden, bij het licht schuimend water.

Iets verder, in al haar rust, stroomt de Trompetterloop, nauwelijks met de voet te volgen,

tussen takken en langs bomen, je voetstappen worden hier snel verzwolgen.

 

Nieuwsgierige eenden, niet bang van de mens, bedelen naar eten,

ze weten dat ze iets krijgen, ze gedijen goed, hier hebben ze hun nesten.

Karrepaden, uitgesleten door de jaren heen, hier bloeit zuid oost Brabant in al haar gloed,

daar in dat kleine paradijsje aan de Dommel, midden in Eindhoven, een stukje weemoed.

 

Terug naar de stuw, het sluisje, bruisend van het leven, mens en dier zo vlak bij elkaar,

hier heerst de rust, tussen de vele wandelaars en fietsers, dat is hier geen bezwaar.

Op het bankje zitten, gehypnotiseerd door het golvend water, luisterend naar het gekabbel,

wegdromend in de zon, waar vind je dit, alleen hier, op de grens van mijn geliefde Stratum en buurgemeente Gestel.

 

Over het smalle trapje van de stuw, de smalle balken breed genoeg, en beneden je het snelstromend water,

dat haar weg vind naar de watermolen, verder stromend langs het klooster, verder door Eindhoven met haar geklater.

Hier wordt het koren nog op schoven gebonden, hier staat het berkenhuisje, hier groeit het akkerklokje en sint Janskruid,

je proeft het in de kaas, je ruikt het in de lucht, dier, mens en ojee die ganzen, zijn hier het enigste geluid.

 

Loop er eens rond, zie hoe de koeien grazen en hun melk geven, waarvan heerlijke kaas wordt gemaakt,

bewandel de boerenlandroute of loop door het beekdal, langs bolle akkers en zie wat hier ontwaakt.

Hier scharrelt de kip, hier wroet het varken door de modder, hier is de stad op z'n dorps, op z'n gemak,

gewoon zoals het moet zijn, liefst met een stok op je schouder en daaraan de gevulde, roodbonte knapzak.

 

Verder lopen, het 3e riviertje binnen een paar 100 meter, bruist door het weiland heen als een lichtstreep, en volgt haar weg naar Eindhoven om zich te verenigen met de rest, deze mooie Tongelreep.

Langs prehistorische huizen, waar het leven heeft stil gestaan, een drijvende boomstam is een boot, hier wordt anders geleefd, de schoorsteen rookt, je ruikt het vers gebakken brood.

Ik kan het niet anders zeggen, dit is ook Eindhoven, maar wel het mooiste stukje,

hier doe je, op een mooie zomerse dag, in het weiland gewoon een tukje.

 

En al ploeg je door de sneeuw, of schuin tegen de wind,

deze plek, is waar mens en dier, ten alle tijde, haar rust vind.